กุศลของผู้ให้ย่อมยังประโยชน์แก่ผู้ให้

สมัยพุทธกาล นันทิยะมาณพเป็นชาวกรุงพาราณสีเป็นผู้สมบูรณ์ด้วยศรัทธา เป็นอนุชาติบุตรเขาเป็นคนชอบให้ทานเหมือนบิดามารดาปกติเขาก็จะให้ทานอาหารแก่คนกำพร้าหรือคนเดินทางไว้ที่ประตูบ้านเป็นประจำ ในกาลต่อมาเขาได้ฟังธรรมเทศนาขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเกิดศรัทธาได้สร้างศาลาสี่มุขประดับด้วยห้องสี่ห้องในมหาวิหารในป่าอิสิปะตนะ เมื่อเขาได้ถวายทานแก่ภิกษุสงฆ์โดยมีพระพุทธเจ้าเป็นประธานแล้วถวายน้ำทักขิโณทกวิมานทิพย์ก็เกิดขึ้นสำเร็จโดยรัตนะ ๗ ประการสมบูรณ์ด้วยหมู่นารีผุดขึ้นในเทวโลกชั้นดาวดึงส์ทันใด

เมื่อครั้งพระโมคคัลลานะพระภิกษุอัครสาวกเบื้องซ้ายซึ่งมีความเป็นเลิศด้านมีฤทธิ์มากได้จาริกท่องเที่ยวไปยังสวรรค์ชั้นต่าง ๆ ขณะที่พระโมคคัลลานะยืนอยู่ไม่ห่างจากวิมานทิพย์อันเต็มด้วยหมู่นางอัปสรจึงเกิดความสงสัย ได้ถามเทวบุตรซึ่งมายังสำนักตนว่าวิมานนั้นเกิดแล้วเพื่อใคร เทวบุตรเหล่านั้นกล่าวว่าวิมานนั่นเกิดเพื่อประโยชน์แก่บุตรคฤหบดีชื่อนันทิยะผู้สร้างศาลาวิหารถวายพระพุทธเจ้าในป่าอิสิปะตนะ ฝ่ายหมู่นางอัปสรเห็นพระโมคคัลลานะขณะนั้นก็ลงจากวิมานบอกว่า พวกตนเกิดในที่นี้ด้วยปราถนาจักได้รับใช้นันทิยะแต่ยังไม่ได้พบเห็นนันทิยะเลยเพราะเขายังไม่ละอัตภาพจากโลกมนุษย์  เมื่อพระโมคคัลลานะจาริกไปยังสวรรค์ชั้นต่าง ๆ พอสมควรแก่อัธยาศัยแล้วก็กลับมาสู่โลกมนุษย์ได้ทูลถามพระพุทธเจ้าว่า “ทิพยะสมบัติเกิดแก่บุคคลผู้ทำความดีตั้งแต่ขณะยังมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์เลยหรือ"